واقعاً جای بسی تأسفه که نخستین اشعاری که هر ایرانی فرا می‌گیره، شاعرشون گمنامه. در صدر این اشعار، ترانۀ خاطره‌انگیز "یه توپ دارم قلقلیه، سرخ و سفید و آبیه" و اشعاری دیگر همچون "تپلویم تپلو، صورتم مثل هلو" یا "دویدم و دویدم، سر کوهی رسیدم" هستند؛ همچنین قطعات شعری که بدون آنها بازی‌های ما به جریان نمی‌افتاد، نظیر "دستمال من زیر درخت آلبالو گم شده"، "آن مان نوارا دودو اسکاچی آنا مانا کلاچی"، "ده بیست سه پونزده هزار و شصت و شونزده" و "در زمان‌های قدیم شاه تیراندازی می‌کرد، فرح طناب‌بازی می‌کرد". حقیقتاً این شاهکارهای ادبیات پارسی را چه کسانی سروده‌اند؟
۱ نظر:
گل سرخ و سفید و ارغوانی/فراموشم نکن تا می توانی
رو فراموش کردی!
(:
ارسال یک نظر