من از اساتید، صاحب‌نظران و دست‌اندرکاران فنّ فحش‌سازی گله‌مندم. مدتها است که فرهنگ غنی فحش‌سازی در ادبیات پارسی دچار رکود شده و فحش‌های جدید پرمحتوایی ساخته نشده‌است. رکیک‌ترین فحش‌های موجود دیگر انسانی را که تک‌تک سلول‌های بدنش خشم را فریاد می‌زنند ارضا نمی‌کند. مثلاً فرض کنید به‌خاطر حماقت‌های یک دولت -دولتی که پس‌زمینه‌ای از تنفّر از آن را در ذهن دارید- کل زندگی‌تان یکهو می‌رود روی هوا. بالطّبع تنها کاری که از دستتان برمی‌آید فحش دادن است. اما هرچه سرتاپای دولت را (و حتی بالاتر از سرش را) مورد عنایت قرار می‌دهید، نشانی از تخلیۀ روانی در خود احساس نمی‌کنید. خب این که خیلی بد است. فلذا بنده خواهش می‌کنم از مسئولین ذی‌ربط که فکری به حال این قضیه بکنند.
۳ نظر:
خب شاید عنایت تو بی خاصیت شده.
حاجی جان بعضی چیزا هنوز ارزش کلاسیک خودشو حفظ کرده مث فحش خوار مادر!
خواهر به خطا چطوره ؟
ارسال یک نظر